اشعار

 پخش سبک  

در مسیر دین و ایمان؛ بر مهر علی دل بستیم          شکر حق که مثل خوبان؛ محبین مولا هستیم
یـا حـیـدر

نـور یکـتـا عـلی مولا          ای بی همتا علی مولا
یـار طاهـا عـلی مـولا          جان زهـرا عـلی مولا
جان زهرا علی مولا؛ جان زهرا علی مولا (۲ )
*****************************
کار سائلانۀ ما؛ در دستان آن کریم است          راه سیّد الوصییّن؛ خود صراط مستقیم است
یـا حـیـدر
بحر غـیرت عـلی مولا          کوه هـیـبت عـلی مـولا
فخر و عزّت علی مولا          فجر عصمت علی مولا

جان زهرا علی مولا؛ جان زهرا علی مولا (۲ )
********************************
در راه و طریق اسلام؛ ما هستیم و شرمندگی          او شـد کـشته عـدالت؛ بر سجـادۀ بـنـدگی
واویــلا
ای بی قـرین علی مولا          حـق الیـقـین علی مولا
مجروح کین علی مولا          شهـیـد دین عـلـی مولا
جان زهرا علی مولا؛ جان زهرا علی مولا (۲ )

شب هـای احـیـا در فـراق تـو گـذر شـد           عمرم تباه است و ز هجـر تو سپـر شد
ای روضه خوان و یوسف زهرا کجایی           آقا بیا روزم شب و شب هـم سحـر شد

از اول مـــاه خـــدا یـــاد تــو هــســتــم           امـا چـرا ایـن نــالـه هـایـم بـی اثــر شـد
آقا اجازه شب شب قدر است و روضه           از کوفه تا کرب و بلا خـاکم به سر شد
مولای دین رفت و جسارت ها شد آغـاز           در سینه هاشان بغض مولا پر ثـمر شد
اما امان از روضه ای که خون تو گریی           آقـا اسارت رفت و زینب در خـطر شد
بی تو چه سخت است از سر و سرنیزه گفتن           مولا بیا چون یک سه ساله در به در شد
طشت طـلا و خـیـزران ها بر حـسیـنت           بزم شراب و دخـتـری غـرق نظـر شد
وقـتـی جـسـارت بر سر بـبـریده کردند           مویش سپید و زینب تو خون جگـر شد
این بـار در شـام و پـلـیـدی هـای بسیار           گـویـد رقـیـه ای پـدر وقـت سـفــر شـد
مـولا حـلالـم کن ولـی ای صـاحب من           چـشمان زهـرا مـادرت از گـریه تر شد

من با تو بـال و پـر گـرفـتـم یا الهـی            کِـی دامـن دیـگـر گـرفـتـم یـا الـهـی

ده مرتـبـه نـام تـو را با اشـک بُـردم            قـرآن به روی سر گـرفـتـم یـا الهـی

آغـوش تو باز است از بس مهربانی            امشب تو را در بر گـرفـتم یا الـهـی

کرده گناهم از تو دور، امشب دو دستی            دامــانِ چــشـم تـر گـرفـتـم یـا الـهـی

شرمنده ام از بس ز عصیان توبه کردم            امـا گـنـاه از سـر گـرفــتـم یـا الـهـی

با ذکر یا حیدر، سحر این حال خوش را            از روضـه و منـبـر گـرفـتم یا الـهـی

امشب قبولم کن که من این اشکها را            از روضـۀ حـیـدر گـرفـتـم یـا الـهـی

هر چـه نـباشـد خـاک پـای اهـل بیتم            سرمـایه از ایـن در گرفـتـم یا الـهـی

یک کربلا می خواستم آن هم که امسال            از مـادرش آخــر گـرفــتـم یـا الـهـی

شکسته بالی و با دخـتـرت سخن گـفتی           کمی ز غـربت خود را برای من گفتی

چـقـدر طـعـنه شنـیـدی چقـدر دم نزدی           چقدر حرف خدا را به مـرد و زن گفتی

چقـدر حرف دلـت را به چاه می بردی           چقـدر درد و دلت را به خویشتن گفتی

دم غـروب سـلامـی به همـسرت دادی           گمـان کنـم که بـه زهـرا ز آمـدن گفتی

دلـت گـرفـت پــدر یـاد مـادر افـتــادی           ز شعلـه هـای در و از لگـد زدن گفتی

یـتـیـم هــا کـه بـرای تـو شـیـر آوردنـد           ز بـی وفایـی ایـن کوفـیان به من گفتی

تو از شلوغی و ترس از ربودن اطفال           ز سنگ خوردن و سختی رد شدن گفتی

سـحـر بـه رسـم سفـارش کنار عباست           فقـط حسـین حسین و حسن حسن گفتی

نوشت بر کفنت جوشـنی حسینِ غریب           تـو از وصیـت زهـرا و پیـرهـن گفتی

ز کشـتن نوه هـایـت ز کشـتـن پـسـرت           ز قتلـگاه و بـدن هـای بـی کـفـن گـفـتی

یا علی بر فَـلکِ عشق تو پرچم زده ای           خیـمـه انـدر حـرم شاهد اعـظـم زده ای

شمع حُسن تو فروزان و جهان پـروانه           ز آتش عـشق شرر بر دل عالم زده ای

قهـرمانـان میـادیـن اسـدت مـی خـوانـند           بسکه شمشیر، تـو در خطّ مقـدّم زده ای

پیـش هـر مـدّعی بـی خـرد و بـی مـایه           دم ز خود نا زده ای ور زده ای کم زده ای

در هـراسـند هنـوز از تو بنـی اسرائیل           زآنکه بر مرحبشان سیلی محکم زده ای

گام ستوار تو نازم که ز همت همه عمر           قــدم انــدر ره اخـلاص، دمـادم زده ای

کـرده ز ایثـار تـو تجلیـل خدا در قرآن           سکّه بر نام خود از بخشش خاتم زده ای

قوت خود بر فقرا دادی و این عزت نفس           دست ردّیست که بر سینۀ حاتـم زده ای

عُـرفا کمـتر از آنـنـد که لب بگـشـایـند           در مقامی که تو از صدق و صفا دم زده ای

خفته در بستر طاها و چو غواص جسور           دل به دریای پُر از حادثه و غم زده ای

فلکت منزل و همسایۀ تو خورشید است           خیمه مافـوق تر از عیـسی مریم زده ای

انبیـا از لبِ شـیریـن تو بـوسـند، کـه تو           بـوسـه ها بـر یـدِ پیـغـمبر اکـرم زده ای

شـب معـراج مگـر همسـفـر او بـودی؟           کاحمدت دید به تخـت عظمت لم زده ای

ساقیا زمزمۀ سعی تو در بـزم صفاست           زآب کـوثر نمکی بر لب زمزم زده ای

چه غم از کید اجانب که زهراست معین           با یکی یار تو صد سلسله بر هم زده ای

کـی ز بـام فلـک افـتد علـم اهـل الـبـیت           کان لوائیست که با فاطمه با هم زده ای

مفتخر باش «کلامی» که پی اخذ مراد           چنـگ بـر دامـن آن مفـخـر آدم زده ای

رها ز درد و غم و رنج بی شمار شدم           قـسـم به خالـق کـعـبه که رستگـار شدم

همین که خون سرم ریخت روی سجّاده           بــرای دیــدن زهــرا امــیـــدوار شــدم

بـه محـفل بشـریّت مـنـم هـمـان شمـعی           کـه نـور دادم و آب از فـراق یـار شدم

همه جوانی من ختم شد به یک مصرع           گـل خـزان زده در مـوسـم بـهـار شـدم

به روزگار من آن شد در این دو روزۀ عمر           که تـا قیـامـت، مـظـلـوم روزگـار شـدم

به پیـش اشگ یتیمان از آن تنـم لـرزید           که خود به فـصل جوانی یتیـم دار شدم

بـه چاه گفـتم ای چاه گـریه کـن بـر من           کـه من بـه کینـه یاران خود دچـار شدم

چه سال ها که ز عمرم گذشت بی زهرا           خدا گواست که آب از فـراق یـار شـدم

به نخـل میثـم خود ثبت کن بگو «میثم»           که مـن اسیر ستم هـای بـی شـمار شـدم

شبـی هم این دل ما انتخـاب خواهد شد           برای خـلـوت اُنست خـطاب خواهد شد

مكش ز خـیـمـۀ دلها عـمود مِـهـرت را           كه آسمـان به سرِ ما خـراب خواهد شد

كسی كه مهر علی در قنوت او جاری است           دعـای نیـمه شبـش مستجاب خواهد شد

مـیـان مردم صاحـب نـظـر اگـر بـرود           غـلام در گهـت عـالـیجـناب خواهد شد

كـویــر را نـفـس قــنـبـرت كـنـد دریــا           سـراب نـام تو نـشنـیـده آب خـواهد شد

به قـدر فـهـم كـمـم هم اگـر كه بنـویسم           فـضایـل تو هـزاران كـتـاب خواهد شد

چه دیده بود پیمبر كه گفت در این ماه           محاسن تو به خونت خضاب خواهد شد

جـواب خِـلـقَـتِ خَـلقی و از بد دنیاست           كه زخم فرق سر تو جـواب خواهد شد

امــام اول دنــیــا پـس از شـهــادت تـو           امـام كـشـتـن این قـوم باب خـواهـد شد

یكی به سوده الـماس پـاره پـاره جـگـر           یکی ز فرط عطش دل كباب خواهد شد

پس از تو كار به جایی رسد در این دنیا           كه صید حرمله طفل ربـاب خواهد شد

بستی نگـاه خستۀ خود را چـرا به در            داری به سوی فـاطمه بابا مگـر نظـر

قـرآن کــنـار بـسـتـر تـو بـاز کـرده ام            بـابـا بـبـین که آمـده وَانـشَـقَّـتِ الـقـمر

فهمیدم از نگـاه ترت... رفـتـنی شدی            امشب به جان چشم تو می ترسم از سحر

گفتی کفن بیاور و رفتی ز هـوش باز            آرامـش مـرا مـبـر ای مـهــربـان پـدر

قـرآن به سـر گـرفـتـه ام  و زار مـی زنـم

بـا قـلـب خــسـتـه نــالــۀ قـهـار! مـی زنـم

قـلـب مرا دوبـاره به آتـش مـزن پـدر            با چـشم بسته لب مگـشا بر سخن پدر

آهسته حرفهـای خصوصی خویش را            پنهان ز اهـل خـانه مگـو با حسن پدر

از کربلا و هجمه غمها و تیغ و تیر...            گـفـتـی حـکـایت تنِ بـی پـیـرهـن پـدر

خیره شدی به دست ابوالفضل خود چرا؟            خون می چکد زچشم تو در پیش من پدر

دارد بــرای تـو حـسـنـم سـیــنــه مــی زنـد

گـریان... حسیـن بی کـفـنـم سیـنـه می زنـد

حالـم خـراب بود ز غـم شد خـراب تر            از داغ روی تو شـده ام دل کـبـاب تـر

گـویـا در آسـتـان خـداونـد لا شـریـک            آن کس مقرّب است که دیده پُـر آب تر

بعد از تو ای سلام بدون جواب نیست            در کـوفه از سلام حـسن بی جـواب تر

با روی خون گرفته به من گفته ای که نیست            از آن سـر بـریـده محـاسن خضاب تر

رنگـت پـریده است پدر جـان سکـوت کن

دیگر بس است روضه !به قرآن سکوت کن

گاهی نظر به کام حسن می کنی و گاه            باچشم خیس می کشی از عمق سینه آه

گاهی زهوش میروی و بعد...بی رمق            می افکـنی به حلق حسیـنم فـقـط نگـاه

جانم به لب رسید پدر؛ زآن دمی که تو           گاهی ز کوفه حرف زدی، گاه قـتلگاه

گفتی که اهل کوفه مرا حـبس می کنند            پـیـش سـر بـریـده و اطـفـال بـی پـنـاه

آن روز پس دلاور رعنای من کجاست؟!

عباس تکیه گاه حسین و حسن کجاست!؟

قـبـل از آنکـه بنـویسند جـزای همه را           می سپارند به تو قدر و قضای همه را

شب قـدر است ولـی قـدر نمی دانیـمت           که تو باید بدهی اجر و سزای همه را

ما برای فـرجـت آمده ایم امشب، کـاش           بـه اجـابـت بـرسـانـنـد دعـای هـمـه را

هر چه از دامن تو دور شود دستی باز           می کشاند وسط احسان تو پای همه را

ای گـل فـاطـمه! یابن الحسن! آقا جانم!           بشنو داد همه را؛ بشنو صدای همه را

کربلایی؟ نجـفی؟ سامره ای؟ یا مشهد؟           هر کجا هـستی خالی کن تو جای همه را

زائـران حـرم جـد تـو را مـی بـخـشـند           امشب آقا بده پس کرب و بلای همه را

ببار ای دیده از داغ علیِ مرتضا امشب           که خون گرید ز داغ او تمام دیده ها امشب

به تیغ ابن ملجم شد روان خون سر مولا           که از این داغ می نالد همه ارض و سما امشب

پس از عمری شکیبایی ز نامردی این مردم           رسد شیر خدا دیگر به دامان خدا امشب

تماشایی بود امشب وصال حیدر و زهرا           رسد خیر البشر آخر سوی خیر النساء امشب

علی رفت از جهان و شد یتیمی سهم این عالم           غریبی ماند بعد از این برای مجتبا امشب

نگاه آخرش بود و غم زینب که در او بود           پریشان حسیـنش بود و داغ کربلا امشب

 پخش سبک  

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

عالَم چون قـطره در دریـای ولایت            قــبــلـۀ عــاشـقــان ایــوانِ طـلایـت

روشنیِ راهِ دین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

*******************************

مــولا و آقـــا و امــامِ مــا هــسـتـی            حاکِم و سَـروَر و فـرمانـروا هستی

در سماوات و زمین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

*******************************

می باشد از ازل ای عـالـی ای اعلا            سـتــایــشـگـرِ تـو آن حـیّ تـعــالـی

بی مثال و بی قرین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

*********************************

خـورشـیـدِ سپـهـرِ انــوارُ الـهُـدایـی            با فـرق شـکـسـتـه مـهـمـانِ خـدایی

زینتِ عرش برین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

*********************************

ای مـظـلـومِ عـالَـم جـانِ مـا فـدایت            زهـرا شد گـریـانِ آن فـرقِ دوتایت

جانِ ختم المُرسلین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

یا امیرَالمؤمنین مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

ای امامِ متّـقـین؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا علی؛ مولا

 پخش سبک ۱                       پخش سبک ۲                               پخش سبک ۳   

شد داغ دل از حـد فزون، آه و واویـلا آه و واویلا

محراب و مسجد لاله گون آه و واویلا آه و واویلا

گویم با چـشمِ تر، یا حـیـدر یا حـیـدر           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

****************************************************

با اشک و شور و زمزمه، آه و واویلا آه و واویلا

مهـمـان شـود بر فـاطـمـه، آه و واویلا آه و واویلا

نـالـۀ پـیـغـمـبـر، یا حـیـدر یـا حـیـدر           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

****************************************************

چـشـمان مـولا بستـه شـد، آه و واویلا آه و واویلا

فـرق سـرش شکـستـه شد، آه و واویلا آه و واویلا

چون لاله شد پـرپر، یا حیدر یا حیدر           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

******************** شب بیست و یکم ********************

دلـهـا شـده مـاتـم سـرا، آه و واویـلا آه و واویـلا

در مــاتــم شــیــر خــدا، آه و واویلا آه و واویلا

تــسـلـیـت یـا زهــرا، واویـلا واویـلا           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

****************************************************

دلــخــون و خــســتـه آمــدی، بــهــر اسـتــقــبـال

پــهــلــو شـکــســـتــه آمــدی، بــهــر اسـتــقــبـال

در عـالـم شـد غـوغـا، واویـلا واویلا           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

****************************************************

بـهـارِ عُــمــرِ هـمــســرت، شــد خــزان امـشـب

آن روی نــیــلـی از عــلــی، کـن نـهــان امـشـب

از غــمِ مــرتــضـی، واویــلا واویـلا           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

******************** شب بیست و سوم ********************

صـوت مـنـاجـات عــلــی، از چـه شـد خــامــوش

هـر لـحـظـه در بـسـتـر چـرا، مـی رود از هــوش

با شـور و زمـزمـه، گوید یا فـاطـمـه           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

****************************************************

امّ الــمــصــائـب خـــونــجــگــر از غــــم بــابــا

ســــــوزِ دلــــش از آتـــشِ مـــــاتــــمِ بـــــابـــــا

از داغـت مغـمـومم، بـابـای مظلـومم           مظلوم علی مظلوم علی یا علی مولا

****************************************************

شــد اجــر خــوبـی هـای تــو فــرق بـشــکــسـتــه

روزی شــود ایــنــجــا پــدر دسـتِ مــن بــســتــه

شـود بـر نـی دیـده، سـرهـای بـریـده           مظلوم حسین مظلوم حسین ای حسین جانم

ای حسین جانم...

 پخش سبک  

با مدد از حـیـدر، شور شرف دارم            به این دل محزون،شوق نجف دارم

به لـطف ثـارالله، وَ حضرت زهـرا            شــده نـوای مـن، ابـالـحـسـن مــولا

ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا (۲)

****************************************

ز عـمـق جـان خود، کـنـم سـلامِ او            عــلـی امــام مــن، مــنــم غــلام او

سـلام مـا بر تو، ای قـبـلـۀ حـاجـات            تو کـعـبـۀ عـشـقی، به مـادر سادات

ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا (۲)

****************************************

باید برای تو، ارض و سـمـا گـریـد            هم فـاطمه گرید، هم مصطفی گرید

دمِ تو هَمـرَهْ با، سـوز عجـیـبـی شد            وَ مَحـرمِ رازت، چـاه غـریـبـی شـد

ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا (۲)

****************************************

چون بین آن محراب،فدا شدی مولا            رفـتـی به دیـدارِ، حبـیـبـه ات زهـرا

روضه بخوانم من، با یک دل خسته            از فـرق خونین و، پهلـوی بشکـسته

ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا (۲)

****************************************

به وقت هجـرانت، ای رهبر مکتب            مرثیه می خواندی، بر دخترت زینب

به یاد آن دم که، ظلـم و جـفـا بـیـنـد            سـرِ حـسینـش را، به نـیـزه ها بیـنـد

ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا، ابالحسن مولا (۲)

 پخش سبک  

آمـد شب اشـک و بُـکـا           شــام عـزای مـرتـضی

دلـهـا پــریـشــان اسـت           شــام غــریــبــان اسـت

********************

مولا به سوز و زمزمه           مهـمان شده بر فـاطـمه

هـر دیـده گـریـان است           شــام غــریــبــان اسـت

********************

فرقش ز کینه شد دو نیم           ارباب ما گـشـتـه یـتـیـم

که مرثـیـه خـوان است           شــام غــریــبــان اسـت

********************

زینب شده خونین جگر           می سـوزد از داغ پــدر

دلـخـون و نــالان است           شــام غــریــبــان اسـت

********************

در وادی عـشــق ولــی           اجــر مـحـبـیـن عــلــی

بـا حـیّ سـبـحـان اسـت           شــام غــریــبــان اسـت

به نسخه نیست نیازی طبیب را ببرید            برای مرگ علی دست، بر دعـا ببرید

نـیـاز نـیـسـت مـداوا کـنـیـد زخـمم را            بر آن مریض خـرابـه نشین دوا ببرید

اگـر بـنـاست تـسـلّی دهـیـد بر دل من            برای قـاتـل سنـگـیـن دلـم غـذا ببـریـد

دلـم بـرای یـتـیـمـان کـوفـه تنـگ شده            کـمـک کـنـیـد مرا در خـرابه ها ببرید

جـنـازۀ منِ مـظـلـوم را چو مـادرتـان            شبانه مخـفـی و آرام و بی صدا ببـرید

سلام گـرم مرا در خـرابـه ها دل شب            بر آن یتـیم که خـوابیـده بی غـذا ببرید

سـلام من به شما ای فـرشتـگـان خـدا            نـبـرد فـاطـمـه با خود مـرا شما ببرید

به ملک خویش ز بیگانگان غریب ترم            مـرا بـه دیــدن یــاران آشـنــا بـبـریــد

تمام عـمر چو « میثم » علی علی گوئید            رخ نـیـاز به درگـاه مـرتـضـی ببـرید

ای کـوفه چه ساکت و خمـوشی           خامـوشی و سخت در خروشی
ای مـسـجـد کـوفـه کـو امـامـت           محـراب عـلـی سـرت سـلامـت

ای پـیـر مـریـض کـو طبـیـبـت           ای مـنـبـر کـوفـه کـو خطـیـبـت
ســـجــادۀ لالـــه گـــون مــــولا           انـداخــتــه گــل ز خــون مــولا
امــروز کــه آبـــرو گــرفــتــی           از خـون عـلـی وضـو گـرفـتـی
ای زنـــدگـی ات تـمــام تـاریــخ           مـظــلـوم تــریـن امــام تــاریـخ
ای کـــل وجــود؛ تــربــت تـــو           شـهــر تــو دیــار غــربــت تــو
هـر ظـلـم کـه بـود بـا دلـت شـد           تـا تـیــغ سـقــیــفــه قـاتـلـت شـد
ای عقـل نخسـت هر که هـستی           تو کُـشـتـۀ جـهـل مــردم اسـتـی
بـا آن هـمه حسـن نیـت خـویش           دیـدی سـتـم از رعـیـت خـویش
کـو مـالک اشـتـرت عـلی جـان           سـلـمـان و ابـوذرت عـلی جـان
هر جـا که نشـانه از غـم توست           صـد دجلـۀ اشک هـم کم توست
با آنـکـه شـکـافـت فـرق پـاکـت           خـون ریـخت به روی تابـناکت
زخـمیت بـه زخـمـۀ جگـر بـود           کـز زخـم سرت کُـشـنده تر بود
مــشـتـاق رخ حـبـــیــب بــودی           بـی فـاطـمـه ات غــریـب بـودی
بشـکـافـت چـو فـرق نـازنـیـنت           شـمشـیـر گریـسـت بـر جبـیـنت
خـون تـو روانـه از جبـیـن بـود           پــاداش مـحـبــت تـو ایـن بـود؟
ای زخــم تـو زخــم آفـریــنــش           بگـریـسـته بـر تو چـشـم بـینـش
ای خــاک نــشــیــن آســمـانــی           ای عـــرش مـکــان لا مـکـانـی
ای قـلـب نـمـاز سـیــنـه چـاکـت           ای سـجـده نهـاده سر به خـاکت
ارکـان دعــا؛ شـکـسـت بـی تـو           تکـبـیـر بـه خـون نشست بی تو
تــو مـنــتــظــر وصـال یـــاری           در بــســتـر مـرگ بـی قـراری
اطـــفـــال یــتــیـــم  داغــدارنــد           امشب همه چون تو بی قـرارنـد
خون گـشـتـه روانـه در عـزایت           از چـشـم یــتــیــم بــی غـذایــت
بـــا قـــتـــل تـــو آه آه کـــوفـــه           خــیـــزد ز درون چــاه کــوفــه
زخـم تـو بـه فـرق مـرهمت بود           پــایـان گــر دورۀ غــمــت بــود
از فُـزت بـرب تـوسـت  مـعـلوم           راحـت شـدی ای امـام مـظـلـوم
آیــیـنـۀ دل، شـکــســتـۀ تـوسـت           محراب، به خون نشـستۀ توست
تـا هـسـت بـه سـیـنـه هـا غـم تو           تـقـدیـم تـو اشــک "مـیــثـم" تـو

ای نخل‌هـای کـوفـه! امـام شـمـا چه شـد؟           آن اشک و شور و گریه و حال و دعا چه شد؟
محراب کوفه! سرخی دامان تو ز چیست؟           سـجـادۀ عـلـی! عـلی مـرتـضـی چـه شد؟

هم صحبـت غریب تو ای چـاه کوفه کو؟           فـریــادهـای آن دل درد آشـنـا چــه شــد؟
ای صـحنه‌های بـدر و احـد کـو امیرتان؟           ای ذوالـفـقار، بـازوی شیـرخـدا چـه شـد؟
ای کـوچـه‌هـای شهـر مـدیـنـه خبـر دهیـد           صاحب عزای حضرت خیرالنسا چه شد؟
ای کـودک یتیم کـه خـالی است سـفره‌ات           آورد آنکـه بهر تـو هر شـب غذا چه شد؟
ای بـام کوفه بـانـگ اذان علـی کـجاست؟           آن صـوت دلنشین و صدای رسا چه شد؟
پـیر مـریـض! یـار غـریبـی که نیمه شب           می‌ریخت در دهان تو هر شـب دوا چه شد؟

ای کـوفه آن امـیـر غـریـبـی کـه سـال‌هـا           دیـده اسـت از رعـیتـش آزارهـا چـه شد؟

«میثم» بخوان ز سوز جگر روضۀ علی           با ما بگو به آن شـه ارض و سما چه شد؟

از غـربـتت اگر چه سخن‌هاست یا عـلی           دنـیـا دگـر بـدون تــو تـنـهـاسـت یا عـلـی
گـویـی هـنـوز دامـن مـحـراب کـوفـه را           آثـار خـون ز فـرق تـو پـیـداسـت یا عـلی

آثار سجده، زخم جبین، روی غرق خون             در محـضر خـدات چه زیباست یا عـلی
تـا دسـتـه‌گـل بـرای تـو آرنـد از بهـشـت             بر روی دست محسن زهراست یا علی
گرچه شکـافت فرق تو در صبحگاه قـدر             هر شـب برای تو شـب احیاست یا علی
شـمـشـیـر دیـد عـازم وصـل خـدا شــدی             روی تـو را بـه خون تو آراست یا علی
دنیا چه پست بود که مثل تو را نخواست             از تو بـرید و غیر تو را خواست یا علی
کوفـه پـس از شـهـادت تـو گـشـته مـتّحد             بـر کـشـتـن حـسـین مهـیـاسـت یـا عـلی
گویی گرفته بهـر تصـدّق بـه دسـت، نان             چـشـم انـتظـار زینـب کـبـراست یا علی
«مـیثم» گرفته دست توسّل به سـوی تو             او تـشـنـه و نـگـاه تـو دریـاسـت یا علی

کوفه شده در ماتمت شام غریبان یا علی          چون گیسوی زینب بوَد عالم پریشان یا علی
دردا که همچون فاطمه آرام و مخفی از همه          شب گشت درخاک زمین جسم توپنهان یاعلی

تو روح قرآنی علی، تو شاه مردانی ولی          مردی ندیده مثل تو ظلم فـراوان یا علی
طفـل یتـیـم بی‌غذا قوتش شده اشک عزا          امشب صدایت می‌زند با چشم گریان یا علی
دیدم به اشک غربتت بنوشته روی تربتت          عمر تو با خون جگر آمد به پایان یا علی
سر بر زمین بگذاشتی ای کاش زهرا داشتی          بودند بالای سرت عمار و سلمان یا علی
فرقت دو تا شد غم مخور ازهم جدا شد غم مخور          با اشک زهرا می‌شود زخم تو درمان یا علی
رویت ازخون لاله‌گون محراب شد دریای خون          فرق تو از هم باز شد مانند قرآن یا علی
اجر محبت‌های تو شمشیر زهرآلوده شد          خون دلت شد از جبین جاری به دامان یا علی
نخلی که با سوز و گداز خواندی کنار آن نماز          امشب ز هجرت می‌برد سر در گریبان یا علی
دل گشته دریای غمت شب خیمه ای از ماتمت          گردیده روز «میثمت» شام غریبان یا علی

امشـب سیـاه، خـیـمه هـفت آسمان شده           آثـار مــرگ در رخ مـولا عـیـان شده

امشب طبیب هم به عـلی گریه می کند           تنـهـا نه اشـک دیـدۀ زیـنب روان شده

طـفـلان کـوفـه شیـر نیـاریـد بـر عـلی           کـو عـازم سفـر بـه ریـاض جنان شده

امـشب شود به خُلد هم آغوش مصطفی           سرو قدی که از غـم زهـرا کمان شده

ای نخل ها به جای رطب خون دل دهید           زیـرا که لاله زار ولایـت خـزان شده

امــشـب بـیـاد شـیـر خــدا سـفـرۀ غـذا           در هر خرابه سفرۀ بی آب و نان شده

قنبـر تو هـم بلال شو و یک اذان بگو          کـامشب سیـه به دیدۀ زینب جهـان شده

هـر شـب اذا شیر خدا بود و کوفه بود          امشب خـروش کـوفه صدای اذان شده

بـا خـون او بخـاک مـصـلّی نوشـته اند          مـحــراب، قــتــلـگـاه امـام زمـان شـده

(میثم) غـم عـلـی نتوان گفت یا نوشت          کار از قلم گذشته و اعجـز، بـیـان شده